دوربین عکاسی ابزار اسرارآمیز و خیره کننده ایست. فارغ از کاربری های عمومی آن در ثبت و حفظ لحظات بیاد ماندنی، قدرتی دارد که همیشه عاشق اش بوده ام.
قدرت توقف زمان. اینکه به تو امکان دیدن "یک سوژه" را می دهد؛ نه "تداوم" پی در پی و همیشگی آن در طول زمان. نشان ات می دهد چیزی را که در روزمرگی ها، بی تغییر، یکسان و همیشگی به چشم می آید. این امکان را می دهد که برای یک لحظه این توهمِ یک چیزی، یکسانی و امتداد همیشگی یک سوژه را به کنار زنی و ببینی که دنیای "این لحظه" سوژه با "لحظه بعد" اش کاملاً جدا ست. می توانی به وضوح ببینی که این دو لحظه اساساً متفاوت اند. اساساً دو چیز مجزا اند. "دو" متفاوت اند با عمق و شدت و کیفیت متفاوت. با حس و مفهوم متفاوت و هر جزئش چه اهلاک ها(از ریشه مهلک!) که در خود دارد. هر لحظه اش چه ظرافت ها در خود دارد که می توانی ساعت ها غرق اش شوی و حس بودنِ متداخل شده شان را تا عمقِ درون ات، استنشاق کنی.
چیلیک!
واو! کِی جِی، فکر اش را بکن دوربینی داشتیم که می شد با آن از انسان ها عکس گرفت. نه نه، منظورم تصویر نیست. عکس گرفت! عکسی از روزن دل به یک انسان...
آیا به همان اندازه غرق می شدیم؟ غرق ویژه بودن هااا. غرقِ سرعتِ چیزِ دیگر شدنِ انسانها. غرق در لحظه ای به انسانِ دیگری تبدیل شدن ها... بی توهمِ یکسانی و امتداد، حس بودن شان را در لحظه تجربه کردن...
یاد "این درازی مدت از تیزی صنع / می نماید سرعت انگیزی صنع" نمی افتی؟؟؟ این تیز بودن(=تند، سریع) و پشت سر هم آمدن این لحظات نیست که توهمِ "یک چیزی" و امتداد یک سوژه را می سازد؟؟
برایم جالب است که بدانم اول بارها، نیاز ثبت تصویر از کجا آمد. از خواستِ کشاندنِ تکه ای از گذشته، تا همیشه؟ یا لذت شکستنِ امتدادِ یک سوژه؟ یا هیچ کدام؟!
بعضی موقع ها عکسی که گرفته ام، آنچنان آشوبی دلپذیر در درون ام به راه می اندازد که با خودم می گویم: هدف از این عکسی که گرفتم نکند که اصلاً همین باشد! تغییر خود من! یعنی با عکاسی، خودم را در معرض این قرار داده ام که سوژه من را تغییر دهد!؛ سوژه من را رشد دهد!! نه اینکه با عکاسی صرفاً تلاش کرده باشم برای جور دیگر جلوه دادن یک سوژه ... - نمی دونم می تونم بگم اون چیزی که می خواهم رو؟
--
از این وسوسه خرید Canon EOS-40D (دوربین نیمه حرفه ای عکاسی) که این مدت در درونم افتاده خیلی راضی ام:دی یعنی تا آخر مرداد خواهم خرید اش؟؟؟؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر