مییبینی، به یه دیدار چقدر مفاهیم عمیق در من پدید آورد.
شاید به این دلیل که فقط با او به دیدن می نشینم! اگر با همیشه اینگونه
هشیار باشم، عاشق جهان باشم، آن موقع همه چیز پیشبرنده نیست؟ من خیلی از
چیزها و انسان ها رو با پیشفرض غیر عمیق بودن اصلا نمی بینم. یا بدلیل گره
نخوردگی احساسی با آنها. فیس بوک و رد شدن از پست های افراد بدون خواندن؟ و شاید من به دنبال حقیقت در بین این گفتگوها نیستم. یا آن
نوع حقیقتی که من طالب اش ام را در این گفتگوها نیافته ام. شاید باید چشم
دیدن حقیقت، در میان این گفتگوها را بدست آورم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر